Od razu uspakajam Czytelników, tytuł nie stanowi zachęty do dalszego szykanowania odważnych i niezależnych sędziów przez zastępcę rzecznika. Tego rodzaju apel nieodparcie ciśnie się na usta, po zapoznaniu się z tym, jak to naprawdę było z uzasadnieniami po terminie sporządzanymi przez sędziego Przemysława Radzika.

Nie sposób nie zgodzić się z jakże słuszną inicjatywą pani prezes Sądu Okręgowego w Białymstoku (wspieranej przez panią dyrektor tegoż sądu) o potrzebie informowania przełożonych o nieetycznych postępkach innych sędziów. Problem zaczyna się niestety wtedy, gdy to co w oczach większości sędziów jest naganne i głęboko nieetyczne, w oczach ich przełożonych jest czymś zgoła chwalebnym.

Próbowałem sobie wyobrazić jak mogła przebiegać narada pełnego składu pań i panów uważających się od ubiegłego roku za sędziów Sądu Najwyższego, zasiadających w izbie dyscyplinarnej. Moja dość rozbudzona wyobraźnia podsuwała obrazy gorących dyskusji i polemik między panami Adamem Rochem i Adamem Tomczyńskim z jednej strony, a panem Tomaszem Przesławskim wspieranym przez pana Konrada Wytrykowskiego z drugiej strony. Tam to musiało się dziać...

Professeur Paweł Czubik, notaire jusqu'à récemment, se présentant actuellement comme un juge de la Cour Suprême, était le rapporteur dans l'affaire dans laquelle une juge a été puni. Elle a été punie pour avoir pris la décision en faisant appel à la Constitution dans un esprit de compréhension du droit à la défense. Pour chacun qui jugeraient objectivement, judicieusement et sans préjudice cette décision, il est évident qu’il n’y avait rien à faire ici, ni pour le commissaire disciplinaire, ni pour le tribunal disciplinaire, et le moins pour l’organe qui se considère lui-même - pour des raisons connues de lui-même – comme une chambre de la Cour Suprême légalement établie.

Prof. Paweł Czubik, do niedawna notariusz, obecnie podający się za sędziego Sądu Najwyższego, był sprawozdawcą w sprawie, w której ukarano panią sędzię. Ukarano za to, że odwołując się do Konstytucji wydała orzeczenie w duchu szerokiego rozumienia prawa do obrony. Dla każdego, kto obiektywnie, rozsądnie i bez uprzedzeń oceniałby to orzeczenie, jest oczywiste, że nie było tu nic do roboty ani dla rzecznika dyscyplinarnego ani tym bardziej dla sądu dyscyplinarnego, a już najmniej dla gremium uważającego się - z sobie znanych powodów - za legalnie ustanowioną izbę Sądu Najwyższego.

Rzecznik dyscyplinarny pełni swój urząd ze śmiertelną powagą, co samo w sobie, nie jest niczym złym. Gdy się jednak zestawi jego marsowe oblicze z absurdalnymi poczynaniami jego gorliwych zastępców Lasoty i Radzika uderza wówczas cały absurd postawy sędziego Piotr Schaba.

Czym jest sprawiedliwość i na czym polega ? Od wieków mądrzy ludzie próbowali dać jej właściwą definicję. Przede mną zadanie prostsze. Spróbuje opisać czym jest sprawiedliwość według pana rzecznika Schaba i jego zastępców panów Lasoty i Radzika.